Τα όνειρα πια χαθήκαν στη δίνη του θανάτου ( γράφοντας Καρυωτακική ποίηση)

«Ασπρόμαυρα»

Μαύρη ζωή

Μαύρος θάνατος

Μαύρη κοινωνία

Μαύροι άνθρωποι

Μαύρα κεριά που έσβηναν

Μαύρες οι νύχτες που περνω

Μαύρες ψυχές

Μαύρες σκιές..

Όλα μαύρα..

Μα τι είναι άσπρο σ αυτή τη ζωή;…

Δημήτρης Τσολάκης

«Το κερί στο σκοτάδι»

Λες θα είχε διαφορά , οι μέρες να μην είχαν όνομα.

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή,

αλλάζει τίποτα στη ζωή;

Να ξεχάσω την ώρα , τη μέρα και το χρόνο, δε θα γίνει τίποτα.

 Ίδια δε θα ναι αυτά που θα γίνουν;

Ίδιες βαρεμάρες, ίδιες σκέψεις, ίδιοι άνθρωποι. Όλα ίδια θα είναι και πάλι.

Μέσα στο σκοτάδι, τον ήλιο δεν τον βρίσκεις.

Άλλοι ανάβουνε κερί, το σκοτάδι δεν το αντέχουν,

έχουν όμως διαλέξει λάθος τρόπο να ζήσουν.

Σε αυτόν τον κόσμο μου εγώ ζω, ημέρα δεν υπάρχει ,

τον ήλιο τον βλέπω εχθρό και το φεγγάρι φίλο μου.

Οι δρόμοι καταφύγιο από τη σιωπή μου,

το σπίτι επιστροφή στο θάνατο μου.

Γκιουλάι Χατζημουεζίν

«Άνθρωπος»

Αυτός που τα καταφέρνει στα δύσκολα, είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που καταλαβαίνει τον πόνο, να πεθαίνει κάποιος είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που δε λυγίζει ποτέ σε τιποτένια γουρούνια, είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που πολεμά για ένα πιάτο φαΐ, είναι ο άνθρωπος.

Αυτός που ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον γι αυτόν και τα παιδιά , είναι ο άνθρωπος.

Τελικά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να αντέχει οτιδήποτε στον κόσμο.

Τζοντίνο Τσεκάι

«Κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα»

Ο ήλιος ανατέλλει , μια καινούρια μέρα ξεκινά

και μας βρίσκει στις σκηνές μας να φυλάμε σκοπιά.

Μετά αρχίζουμε να τρέχουμε προς μέρη μακρινά

απ τις σφαίρες και τις βόμβες να γλιτώσουμε παντοτινά.

Και όμως κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα.

Μέχρι να φτάσουμε στην Άγκυρα έχουν πεθάνει οι μισοί

μαζί τους και η γειτόνισσα και δυο φίλοι παιδικοί.

Εκεί μας βρίσκουν κάποιοι άκρδοι κι εκμεταλλευτές

θαρρώ πως τους λεν δουλέμπορους στις καθημερινές.

Και όμως κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα.

Σε αυτούς δίνουμε τα λεφτά μας όλα,

ή μπορεί και κάτι ακόμα.

Τρύπιες βάρκες μας δίνουν επί πληρωμή,

που τάχα τρέχουνε σαν κεραυνοί.

Και όμως κάνουμε όνειρα και έχουμε ελπίδα.

Και όταν το πλέον ακατόρθωτο τολμάμε

και της Ελλάδας τα σύνορα περνάμε,

μέσα σε δευτερόλεπτα οι βάρκες μας βουλιάζουν

κι ακούς σπαρακτικές κραυγές από παιδιά που ουρλιάζουν….

Κι όταν το πρωί ξυπνώ αναίσθητος σε μια ακτή

και δε βλέπω τους γονείς μου στου πλοίου την κουπαστή

μόνο τότε καταλαβαίνω τι έχει συμβεί

ότι αυτοί οι οι αθώοι παγιδεύτηκαν αιώνια στης θάλασσας τη φυλακή.

Μόνο τρεις φίλοι μου έχουν τελικά σωθεί

μα έχουν πια μόνο σώμα και όχι ψυχή.

Ο ήλιος δύει.Τα όνειρα πια χαθήκαν στη δίνη του θανάτου.

Και πήραν μαζί τους την ελπίδα όλου του κόσμου.

 Σταμάτης Χατζηπέτρος

«Το μεγάλο Γιατί»

Γιατί να είναι η κοινωνία τόσο σκληρή

τόσο μουντή, τόσο πληκτική;

Γιατί να μην είμαστε οι εαυτοί μας;

μήπως και μας προσβάλλουν οι δικοί μας;!

Γιατί να υπάρχει ζήλια και αδιαφορία

μες στην κοινωνία;

Γιατί κάποιοι να πηγαίνουνε ψηλά

και άλλοι να πέφτουνε στα χαμηλά;

Γιατί να υπάχρει το εγώ και όχι το εμείς

μές στην τόση πίκρα της ζωής;

Γιατί; Γιατί;Γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;

 Μαρία Χόνδρου

«Θέλω να φύγω»

Θέλω να φύγω, να πάω σε μακρινά μέρη,

κάπου που κανείς να μη με ξέρει.

Και έφυγα, έκανα λάθος

 και άφησα πίσω μου τους ανθρώπους που με αγάπησαν με πάθος.

Φάνηκε λες και ο χρόνος δεν τρέχει,

 μα δες ξέρεις ποτέ η ζωή τι έχει.

Όλα εκείνα τα χρόνια εφύγανε,

όλη μου η ζωή μια λέξη ήτανε.

Μια φορά έκλεισα τα μάτια στα οκτώ

και όταν τα άνοιξα ήμουν ογδόντα οκτώ.

Η ζωή σαν νερό μέσα από τα χέρια μου εκύλησε

θα λες δεν περνάει, μα έτσι ξεχείλισε.

Η καρδιά μου τώρα σαν να γέρασε,

 που όμοια γλυκά σε μέρη πέρασε.

Οι αναμνήσεις στο μυαλό μου να γυρνάνε

 και τα παιδικά μου χρόνια ένα ένα να περνάνε.

Φίλοι  και γνωστοί να μου λένε σ αγαπώ,

μα όλοι να ρωτάνε γιατί να αποχαιρετώ.

Κανείς δεν ξέρει τι έχει γίνει,

 μα εγώ κρυφά έχω φύγει.

 Σινέμ Χατζηχαλήλ

«Μέλλον δίχως σωτηρία»

Βλέπω φως, μα όχι ελπίδα,

βλέπω χαμόγελα μα όχι ευτυχία.

Ακούω φωνές που γίνονται ουρλιαχτά και ξαφνικά…

τα όνειρα μου γίνονται Νεφέλη, σκορπισμένα από ένα βίαιο αγέρι.

 Μάτια ανοιχτά , μα δε βλέπω μέλλον.

Που να στραφώ για σωτηρία

παντού εσύ και η απουσία.

Κατερίνα Φαϊλλη

 (Σημείωση: Τα παιδιά έγραψαν τα παραπάνω ποιήματα σε μια προσπάθεια μίμησης του Καρυωτακικού ύφους. Είναι αξιέπαινα όλα τους!)