" Είστε εκείνη η ευτυχία που μας συμπληρώνει.."

Το σημερινό ζευγάρι του Αυγουλά Μανώλη και της Πέτσαλη Ιωάννα δεν ήταν πάντα έτσι - μάλιστα χρειάστηκαν τουλάχιστον 20 χρόνια για να καταλάβουν ότι αγαπιούνται. Γι’αυτό λοιπόν ας γυρίσουμε λίγο πίσω τον χρόνο…………

Το έτος είναι 1970 σε μια πλατεία του νησιού Κω. Μπορείς να διακρίνεις δεκάδες μικρά παιδιά να τρέχουν και να παίζουν. Μέσα στον χαμό αυτό μπορείς να δεις ένα μικρό αγοράκι με μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια να παίζει, ενώ στην γωνιά παρατηρείς ένα χαριτωμένο κοριτσάκι με κοτσιδάκια και ένα μπλε φορεματάκι. Ναι καλά καταλάβατε, είναι οι γονείς μου. Καθόλου περίεργο μιας και μικροί συνήθιζαν να παίζουν ολημερίς και ολονυχτίς σε εκείνη την πλατεία, παρόλο που ζούσαν σε διαφορετικές γειτονιές.

Μερικά χρόνια αργότερα αρχίσανε το σχολείο. Μια «μικρή» συμμορία μικρών αγοριών περνούσε αξέχαστα σχολικά χρόνια και μια παρεούλα συνετών κοριτσιών περνούσαν παρέα με τα μαθήματά τους. Παρόλο που στο σχολείο αντιμετώπιζαν ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, συνέχισαν να κάνουν παρέα από το Δημοτικό έως και την Τρίτη λυκείου.

Όμως κάτι έγινε. Δέκα οκτώ χρόνια ατελείωτων αναμνήσεων και υπέροχων στιγμών έφυγαν ως δια μαγείας από την πόρτα. Ο λόγος……… περιγράφεται με μία μόνο λέξη.

«ΖΩΗ»

Ο πατέρας γεροδεμένο και ψηλό παλικάρι πήγε να υπηρετήσει την θητεία του στην πατρίδα και η μάνα μου όμορφη και γοητευτική κοπέλα πήγε να σπουδάσει στην Αθήνα.

Βρισκόμαστε τέσσερα χρόνια μετά στο γραφείο του Δήμου στην  Κω.

Μία κοπέλα με το όνομα ΙΩΑΝΝΑ δίνει συνέντευξη για την μελλοντική δουλειά της ενώ ο ταπεινός υπάλληλος ΜΑΝΩΛΗΣ ετοιμάζετε να δώσει κάποια δικαιολογητικά στο γραφείο του προϊσταμένου. Νομίζω καταλάβατε την συνέχεια.

Η Ιωάννα βγαίνοντας κατενθουσιασμένη για την πρόσληψή της, συνάντησε τον πατέρα μου, και εκείνος της λέει.

« Ε όχι κι’εδώ». Πρέπει να είναι το τυχερό μας. Πράγματι.

Αν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει τόσο πολύ την ζωή του ανθρώπου είναι η τύχη.

Αργότερα ο πατέρας μου άρχισε να πλησιάζει την μητέρα μου τραγουδώντας της μαντινάδες κάθε πρωί. Καλό;;;

Μετά από τέσσερα χρόνια παντρεύτηκαν και έκαναν τον μεγαλύτερό μας αδελφό τον ΘΕΟΔΩΡΟ που τώρα σπουδάζει, και μετά εμάς τους δίδυμους.

Λέγοντάς μας αυτήν την ιστορία συμπληρώνουν πάντα με τη φράση.

« Είστε εκείνη η ευτυχία που μας συμπληρώνει».

ΑΥΓΟΥΛΑΣ    ΖΑΧΑΡΙΑΣ    , Γ1