Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου παρακολουθήσαμε στην Κινηματογραφική λέσχη την ταινία Μπίλι Έλιοτ: γεννημένος χορευτής. Η ταινία μας παρουσιάζει με έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο τον αγώνα του Μπίλι να πείσει τους άλλους ότι ο χορός δεν είναι μόνο για "αδερφές"-όπως λέει χαρακτηριστικά σε μια σκηνή της ταινίας- αλλά για τους ανθρώπους που έχουν ταλέντο και τον αγαπούν, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Παράλληλα εκτυλίσσεται η απεργία των ανθρακωρύχων που συγκλόνισε την Αγγλία το 1884.
Τη κριτική έγραψε η Κατερίνα Παπαδάκη, που αν και δεν είναι επίσημο μέλος της ομάδας του Κινηματογράφου, είναι πάντα εκεί στη συνάντηση της Κυριακής και προσφέρεται πάντα να κάνει τη "βρώμικη" δουλειά-να γράψει μια σύντομη κριτική για την ταινία! Την ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Ο Μπίλι ονειρεύεται να γίνει χορευτής.
Δυστυχώς όμως έρχεται αντιμέτωπος με μία κοινωνία η οποία θεωρεί τους χορευτές
ομοφυλόφιλους, κάτι πολύ κακό για αυτήν, που αρνείται να δεχθεί καθετί διαφορετικό.
Ο μόνος που τον στηρίζει είναι ο κολλητός του ο Μάικλ, διότι είναι ο μόνος που
μπορεί να τον καταλάβει, αφού είναι ομοφυλόφιλος και εισπράττει την ίδια πίεση
από την κοινωνία. Τελικά χάρη στην επιμονή στο να πραγματοποιήσει τα όνειρά και
στο θάρρος του Μπίλι, που έχει όταν δείχνει στον πατέρα του τι του αρέσει,
καταφέρνει να γίνει αποδεχτός από την οικογένειά του, και μεταπείθει τον πατέρα
του, ο οποίος μετά σταματά την απεργία του, για να πάρει χρήματα από τη δουλειά
του και να βοηθήσει τον Μπίλι να κάνει αυτό που εκείνος θέλει, ότι ο χορός δεν
είναι μόνο για κορίτσια, αλλά για όλους!
Κατά τη γνώμη μου η ταινία μαθαίνει σε όλους πολλά πράγματα. Από τη μια στους νέους να αγωνίζονται, για τα όνειρα τους και από την άλλη πλευρά στους μεγαλύτερους να μην καταστρέφουν αυτά τα όνειρα των παιδιών τους. Επίσης δείχνει πόσο καταπιεστικό είναι να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ρατσιστικά και πόσο λάθος είναι ορισμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ότι το ποδόσφαιρο και η πυγμαχία είναι για αγόρια και ο χορός και το μπαλέτο για κορίτσια.
Η ταινία ήταν γλυκιά και συγκινητική, άγγιξε τις καρδιές μας και μας πέρασε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, ότι πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας και αν προσπαθήσουμε να τα πραγματοποιήσουμε στο τέλος θα ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο και θα τα καταφέρουμε.
Κατά τη γνώμη μου η ταινία μαθαίνει σε όλους πολλά πράγματα. Από τη μια στους νέους να αγωνίζονται, για τα όνειρα τους και από την άλλη πλευρά στους μεγαλύτερους να μην καταστρέφουν αυτά τα όνειρα των παιδιών τους. Επίσης δείχνει πόσο καταπιεστικό είναι να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ρατσιστικά και πόσο λάθος είναι ορισμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ότι το ποδόσφαιρο και η πυγμαχία είναι για αγόρια και ο χορός και το μπαλέτο για κορίτσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου