Ο
παππούς μου μπορεί να μοιάζει με όλους τους
άλλους παππούδες αλλά για μένα είναι μοναδικός. Ο παππούς μου είναι
κοντός και έχει μια μικρή κοιλίτσα. Είναι πολύ όμορφος και δεν το λέω επειδή
είναι δικός μου .Άλλωστε γι αυτόν τον λόγο τον παντρεύτηκε και η γιαγιά μου!
Έχει
άσπρα μαλλιά και άσπρα γένια. Το κορμί του , παρά την ηλικία του, κρατιέται
ακόμη , κυρίως επειδή είναι συνέχεια στο χωράφι του και σκάβει. Αλλά αυτό που
τον κάνει να ξεχωρίζει απ τους παππούδες των άλλων παιδιών είναι τα μάτια του. Αχ,
αυτά τα μάτια! Αυτά τα κατάμαυρα , γυαλιστερά μάτια που είναι πιο μαύρα και από
την πίσσα. Αυτά τα μάτια που όταν χαίρονται και όταν συγκινούνται γίνονται
εκατό φορές πιο μεγάλα. Αυτά τα μάτια τα λατρεύεις ..
Ο παππούς
μου δεν είναι κακός άνθρωπος. Του αρέσει να βλέπει τους γύρω του να χαίρονται
.Έτσι χαίρεται και κείνος .Το μόνο του ελάττωμα , αν λέγεται ελάττωμα, είναι
ότι παραφέρεται λιγάκι όταν βλέπεις τους γύρω του να αδικούνται. Μας το έχει
εξηγήσει. Δεν μπορεί , λέει, σπαράζει η καρδιά του γιατί έχει και ο ίδιος περάσει
δύσκολα. Το πρώτο πράγμα πάντως που μου έρχεται στο μυαλό όταν το σκέφτομαι είναι το πόσο πολύ
ευσυγκίνητος είναι. Όταν μας βλέπει και μας αγκαλιάζει κλαίει πάντα. Τον
καταλαβαίνω απόλυτα. Μα ς αγαπάει πραγματικά. Όπως λέει μάλιστα όταν πεθάνει δε
θα μπορεί να μας βλέπει. Οπότε μάλλον αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που συγκινείται
τόσο πολύ. Ακόμη είναι πολύ τίμιος και ειλικρινής. Ποτέ δεν έχει κλέψει κάτι και λέει πάντα την αλήθεια γιατί δεν του
αρέσει να κοροϊδεύει τους γύρω του. Το θεωρεί ντροπή όπως λέει. Και συμφωνώ
απόλυτα μαζί του. Αυτός είναι ο παππούς μου και όσο ζω θα τον αγαπώ και θα τον θυμάμαι
γιατί μου έχει προσφέρει πολλά!
Νικολέτα Ανθούλη, Γ1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου