Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Λαβύρινθος

Ζωγραφίζω πάνω στην λευκή κόλλα.

Κάνω κύκλους, καμιά φορά και ευθείες, κυματιστές γραμμές, σχήματα και άλλα σχήματα, αλλιώτικα. Πάλι μουτζούρες.Μόνο μουτζούρες και παραμένω εκεί.Σηκώνω το κεφάλι και παρατηρώ άλλους ανθρώπους γύρω μου να συνεχίζουν  να σχεδιάζουν και εκείνοι όλα αυτά κι ύστερα να φτιάχνουν νέα, πιο περίπλοκα και μπερδεμένα σχέδια.........

Μένω στάσιμη.
Πετώ την κόλλα που μου χάρισε η ζωή και βάζω τα κλάματα, γιατί είναι το μόνο που ξέρω καλά να κάνω.



Νιώθω χέρια να με τραβάνε, γνωστές φωνές αναμειγμένες με όμορφες αναμνήσεις , άνθρωποι που αγαπώ κι ύστερα σαν επιχείρημα έρχονται τα πρέπει, μα όχι τα θέλω μου. Όλα προσπαθούν να με επαναφέρουν μάταια στην επιφάνεια, αφού το νόημα της δικής μου ζωής βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά.

Μα γιατί δεν με αφήνετε επιτέλους στον πόνο μου;
Να αναλογιστώ εκείνα που ενώ μπορούσα δεν έκανα, τα λάθος μονοπάτια που ακολούθησα, που τα εμπιστεύτηκα και εκείνα με πρόδωσαν οδηγώντας με στις ερειπωμένες πόλεις , στις νύχτες χωρίς φεγγάρια του μυαλού και της καρδιάς μου.
Νεφέλη Παπανικόλα, Γ4

2 σχόλια:

Μπριτζίλντα είπε...

Είναι πάρα πολύ ωραίο... ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΌ!!!Η Νεφέλη έχει ταλέντο!! Συγχαρητήρια για όλα σου τα κείμενα που έχεις γράψει!!

Statler ή Waldorf είπε...

Νεφέλη,μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου στην ηλικία σου...Tο μόνο που μπορώ να σου πω πέντε χρόνια μετά,είναι ότι οι στιγμές όσο μεγαλώνεις περνάνε πολύ γρήγορα κι είναι κρίμα να τις χάνεις..Μη μένεις στάσιμη,πρέπει να διανύσεις τα χιλιόμετρα μέχρι το νόημα της ζωής σου κι είναι σημαντικό!
Waldorf

Υ.Γ. Δεν ήταν κήρυγμα,μόνο συμβουλή μιας λίγο μεγαλύτερης ομοιοπαθούσας...